Strategia Walta Disney'a - skąd ta nazwa? Otóż ponoć Disney potrafił wejść w 3 role: Wizjonera, Planisty i Krytyka i odpowiednio nimi posługiwać się, dzięki czemu każdy jego pomysł był skutecznie realizowany. Potrafił również zarządzać procesem komunikacji pracowników, widząc w jakie role wchodzą jego członkowie zespołu, dzięki czemu następował efekt synergii i współpracy zespołowej zamiast kłótni i rywalizacji.

Jak zastosować strategię Walta Disney'a?

Przyjrzyj się, czym charakteryzuje się wizjoner, planista i krytyk. W wielkim skrócie - wizjoner mówi, co zrobić - podsuwa pomysły, planista mówi, jak i kiedy to coś zrobić, a krytyk dostrzega zagrożenia i ryzyka. Strategię Disney'a możesz zarówno zastosować do członków zespołu, jak i do własnych wewnętrznych ról. Przypomnij sobie jakich zwrotów używa Twój wewnętrzny wizjoner, planista i krytyk - dostrzeż ich w sobie. Zrób to samo w odniesieniu do swojego zespołu - które osoby przyjmują jakie role?

Kiedy to zrobisz, ważne jest, by owe "osoby" porozumiewały się ze sobą w pewnym cyklu i według pewnych zasad:

1. Najpierw dopuszczasz do głosu Wizjonera. Jego zadaniem jest generowanie pomysłów na to, co chcesz osiągnąć. Warto, by za jednym razem Wizjoner podał kilka pomysłów/celów.

2. Następnie uruchamiasz Planistę, który pomysł ubiera w szczegóły – dzieli pomysł na etapy osiągania go i przyporządkowuje im odpowiednie terminy oraz doprecyzowuje konkretne działania prowadzące do realizacji celu.

3. Teraz do akcji wkracza Krytyk – jest odpowiedzialny za zdefiniowanie ryzyk, potencjalnych problemów, niepowodzeń i negatywnych skutków. Zadbaj o to, by Krytyk odnosił się tylko do scenariusza realizacji wizji (czyli do tego „jak i kiedy"), nie zaś samej wizji (czyli pomysłu, co zrobić, np: "tego nie da się zrobić") lub tożsamości Wizjonera i Planisty (np. „aa głupi jestem, jak mogłem tak pomyśleć…!”). Niezmiernie ważne jest, by Krytyk pilnował się, by nie używać ocen i epitetów (głupie, idiotyczne) oraz kategorycznych stwierdzeń (nie da się, zawsze, nigdy). Jest kilka bezpiecznych i konstruktywnych zwrotów, których Krytyk może używać:

• "Co zrobimy, gdy ... (i tu podaje ryzyko)" np. Co zrobimy, gdy ktoś poczuje się urażony tym zwrotem?
• "Jak sobie poradzimy z ... (i tu podaje ryzyko)" np. Jak sobie poradzimy, gdy nasze założenia nie sprawdzą się?
• "Obawiam się, że ... (i tu podaje ryzyko)" np. Obawiam się, że niektórzy mogą przeoczyć najważniejszy dla nas urywek z powodu przemęczenia.
• "Widzę takie ryzyko, że ... (i tu podaje ryzyko)" np. Widzę takie ryzyko, że prezes może się na to rozwiązanie nie zgodzić, ponieważ uzna je za zbyt drogie.

Każdą dyskusję nad ryzykiem zidentyfikowanym przez Krytyka kończymy odpowiedzią na pytanie:

• Co zrobimy, żeby to się nie wydarzyło?

Z ryzykiem zdefniniowanym przez Krytyka nie dyskutuj - załóż, że skoro jedna osoba widzi takie ryzyko (czyli Krytyk), to znaczy, że na świecie może być jeszcze wiele innych osób, które dokładnie tak samo postrzegają dane rozwiązanie. Czyli ryzyko, jeśli raz dostrzeżone, po prostu istnieje. Skup się na tym, jak mu zapobiec, chyba, że chcesz robić badania focusowe, by zmierzyć jak wielkie jest to ryzyko i czy warto się nim przejmować.

Każda tożsamość jest tak samo cenna - zauważ, że bez Krytyka można by ponieść porażkę, gdyby ryzyko się sprawdziło. Dzięki Krytykowi możesz zabezpieczyć się zawczasu.

4. Po Krytyku znowu aktywizujesz Wizjonera, który tym razem wymyśla sposoby rozwiązania zgłoszonych przez Krytyka problemów, Planistę, który rozkłada wszystko na szczegóły i Krytyka, który zgłasza zastrzeżenia. Ten cykl powtarzasz tak długo, aż Krytyk nie będzie miał żadnych zastrzeżeń. Wtedy czas na rolę, której u Disney'a zabrakło – Działacza, który wdroży w życie plan.

Zwróć uwagę na to, że będzie tu potrzebna jeszcze jedna rola - moderatora procesu. W praktyce dysusja wygląda tak, że członkowie, szczególnie na początku, wychodzą ze swoich ról, niekonstruktywnie krytykują, itp - więc potrzebny jest ktoś, kto pilnuje przebiegu, stopuje, moderuje, podsumowuje. Taka rola została wyodrębniona w technice 6 kapeluszy de Bono, która jest cennym uzupełnieniem strategii Disney'a.

Teraz, gdy masz już szczegółowy obraz procesu, przyjrzyj się jeszcze raz charakterystyce ról:

Wizjoner

• Kieruje się w życiu pytaniami:
• Jak chciałbym, żeby było? Co dzięki temu zyskam?
• Kompetencje:
• Ma bogatą wyobraźnię – przed oczyma potrafi zobaczyć film przyszłości, do którego sam napisał scenariusz i który reżyseruje oglądając.
• Postawa:
• Myśli w kategoriach „szklanka w połowie pełna”, jest nastawiony na znajdowanie korzyści.
• Przekonania:
• Wszystko jest możliwe!
• Korzyści z tej tożsamości:
• Tworząc nowe perspektywy, daje szansę na rozwój, doskonalenie.

Planista

• Kieruje się w życiu pytaniami:
• Jak to osiągnąć? Kiedy i co zrobić, by zrealizować cel?
• Kompetencje:
• Potrafi przekładać ogół na szczegół. Ma silną potrzebę kontroli, zatem wszystko musi być uporządkowane, przyporządkowane, w określonej kolejności i we właściwym czasie.
• Postawa:
• Neutralna – skupia się na tym co jest do zrobienia.
• Przekonania:
• Wszystko musi być uporządkowane i zaplanowane!
• Korzyści z tej tożsamości:
• Zamieniając abstrakcje na konkret umożliwia działanie.

Krytyk

• Kieruje się w życiu pytaniami:
• Co może się nie powieść? Co stracę?
• Kompetencje:
• Potrafi wyszukiwać niedoskonałości.
• Postawa:
• Unikająca – myśli w kategoriach „szklanka w połowie pusta”, jest nastawiony na znajdowanie niepowodzeń.
• Przekonania:
• Zawsze coś nie wypali!
• Korzyści z tej tożsamości:
• Zabezpiecza plan przed porażką.

Jeżeli chcesz poznać więcej narzędzi i technik zarządzania zespołem, zapraszamy Cię na nasze szkolenie: Zarządzanie zespołem i motywowanie pracowników.

Autor: Mateusz Dąbrowski - psycholog biznesu, coach, trener, prezes 4GROW.